Op zaterdag 14 december vond in Diepenveen een enorme strijd plaats. Twee rivaliserende teams uit de tweede klasse verzamelden zich op het veld voor wat een legendarische wedstrijd beloofde te worden. Diepenveen JO19-1 stond oog in oog met hun grootste uitdager: SV Helios JO19-2. Dit was het team dat hen op de hielen zat, een ploeg die slechts één nederlaag kende en wekelijks monsterscores behaalde.
Waar anderen wellicht al lang de moed hadden opgegeven, kozen de spelers van Diepenveen ervoor om de uitdaging aan te gaan. Zij wisten wat er op het spel stond: de kans om mee te dingen naar het kampioenschap. Dit was niet zomaar een wedstrijd; dit was “de kraker”, de sublieme afsluiter van het seizoen. Een duel waar menig supporter het hele jaar naar had uitgekeken. De spanning steeg, de verwachtingen waren hoog. Diepenveen JO19-1 tegen SV Helios JO19-2, een confrontatie die niemand wilde missen.
Eenmaal aangekomen in de kleedkamer op het thuisfront van Diepenveen, was de boodschap van de trainer glashelder: winnen was de enige optie. Hoe moeilijk dat ook klonk, gezien het feit dat de heren van SV Helios slechts één plekje verwijderd waren van Diepenveen in de ranglijst. Er was geen ruimte voor twijfel of excuses.
Zonder al te veel geklier begonnen de spelers aan de warming-up. Dit keer geen gewone routine, maar een serieuze voorbereiding op wat een slopende wedstrijd zou worden. De focus was ongekend; je kon de spanning voelen op het veld. Blikken werden uitgewisseld, zenuwen verborgen achter gefocuste gezichten. Iedereen wist: het kampioenschap staat op het spel.
Toen de heren van Helios hun warming-up hadden afgerond, werden zij nog eenmaal toegesproken door de heer Brouwer en de heer Jonker. Deze heren richtte een aantal moedige woorden tot de spelers in de kleedkamer, en het team leek klaar om te vlammen. Met één laatste gezamenlijke strijdkreet, waarvan niemand ooit precies weet wat er geroepen wordt, maar waar het fanatisme vanaf spat, stormden ze naar buiten, klaar om geschiedenis te schrijven.
Op het veld klonk al snel het scheidsrechtersfluitje, en de wedstrijd begon. De publieksruimtes waren goed gevuld; opa’s, oma’s, moeders, vaders, zussen en broers, iedereen was opgetrommeld om de heren in het blauw naar de overwinning te schreeuwen. Deze steun werkte als doping. Helios begon sterk aan de eerste helft, met de verdediging die alles mooi compact hield en een voorhoede die kans na kans creëerde.
Het team zat vol vertrouwen, en dat vertrouwen kreeg een flinke boost toen Helios een corner verdiende. De bal werd met precisie het zestienmetergebied ingedraaid, een perfecte boogbal. Het leek erop dat Van Ittersum de bal precies op z’n voorhoofd zou krijgen, maar op het laatste moment fluisterde de aanvoerder hem toe dat hij beter gepositioneerd stond. Dat bleek geen onzinnige opmerking, want Stokfleth was er als de kippen bij om de bal keihard in het net te tikken. Een droomstart: een vroege goal in deze
belangrijke kampioenswedstrijd. De ontlading was enorm, zowel op het veld als langs de zijlijn. De eerste stap naar de overwinning was gezet, en het publiek ging uit zijn dak.
De wedstrijd verliep daarna zeer goed. Helios bleef kansen creëren, het spel bleef vloeiend, en iedereen werkte keihard voor elkaar. Het team was in balans, met zowel verdedigend als aanvallend ijzersterke acties en ingrepen. De tegenstanders, Diepenveen, begonnen zichzelf echter in de weg te zitten. Hun frustraties groeiden tijdens het verloop van de wedstrijd, en dit werd alleen maar erger door het constante negatieve coachen naar elkaar. De spanningen binnen hun team liepen hoog op, wat hen duidelijk uit hun spel haalde.
De heren van Helios lieten zich daar niet door afleiden. Ze bleven gefocust en hielden zich bezig met hun eigen spel. Dit leidde uiteindelijk tot een overtuigende en dik verdiende eindstand van 1-5. De ontlading was enorm; na weken van hard werken en toeleven naar deze wedstrijd was het kampioenschap binnen. Het feest barstte los, zowel op het veld als daarbuiten. Een overwinning die zeker gevierd mocht worden, en dat werd het ook, met volle overtuiging!
Na een korte, uitbundige viering in de kleedkamer van Diepenveen haastten we ons terug naar het vertrouwde thuisfront. Eenmaal daar aangekomen, meldden we de jongens achter de bar dat het tijd was voor een aantal goedgevulde kannen limonade. Want eerlijk is eerlijk, daar zijn we allemaal gek op.
De sfeer was goed, en het kampioenschap werd op een passende manier gevierd. Naarmate de avond vorderde, leek de limonade steeds lekkerder te smaken, en de glimlachen op de gezichten van de jongens werden alleen maar breder, wat zit er toch in die ranja van Helios? Het was een moment om nooit te vergeten: het kampioenschap was binnen, en dat voelde fantastisch.
Uiteraard mocht onze waardering voor de trainers niet ontbreken. Het harde werk van de technische staf van de JO19-2 verdiende zeker een momentje. We besloten hen op passende wijze te bedanken en hielden een intellectueel hoogstaande speech.
Zelfs de heer Brouwer, normaal een hele stoere kerel, hield het niet droog. Maar eerlijk gezegd, met zo’n vloeiende en goed doordachte toespraak als die van ons, was dat ook niet meer dan logisch. Het was een mooi moment om samen stil te staan bij wat we hadden bereikt.
En nou eerst winterstop, op naar de eerste klasse.
Yorrick van Ittersum